Kritik an Homöopathie

Vergleich: Siehe: Homooopathiee Anhang 1 + Impfungen + Kind Kopfschmerz Anhang

https://hpathy.com/editorials/when-computers-lie-editorial-july-2023/

https://cdn.aerzteblatt.de/pdf/94/37/a2340-2.pdf

http://www.vithoulkas.com/sites/default/files/elsevier_article3.pdf

“Homeopathic treatment of chronic headache: a critique G. Vithoulkas”

[Martin Vrijland]

The mercury poisoning of our bodies and planet:

[...] Blood-Brain Barrier

The blood-brain barrier is a normal mechanism that is supposed to restrict the entry of substances into the brain. The transfer of substances such as nutrients, waste products, oxygen and carbon dioxide, hormones, and poisons in and out of the cells of the body is accomplished through the smallest of blood vessels, the capillaries. The capillaries

of the brain have a special structural design to provide extra protection for the critical brain cells.

Unlike capillaries elsewhere in the body, the cells lining the brain capillaries are overlapped and less porous. This special structure prevents many substances from passing into or out of the brain that would easily pass to and from other body cells.

Substances that can dissolve in fats readily penetrate the membranes of cells, as these membranes have large amounts of fat-containing molecules. Elemental mercury vapor

and methylmercury are fat-soluble and therefore easily penetrate cell membranes (placenta and the blood-brain barrier). This barrier does, however, selectively allow passage

of certain smaller water-soluble substances necessary to the brain, such as glucose and essential amino acids. Mercury vapor has no electrical charge (non-ionic) and is fat-soluble, which accounts for its extremely potent toxicity in the elemental vapor form. The oxidation of mercury vapor occurs in the blood and in the body cells. Ionic mercury is the harmful form of mercury because it is chemically active and can readily combine with tissues, exerting its toxic influence in that manner. Elemental mercury vapor,

after entering the bloodstream, is oxidized through the mercurous into the mercuric ion. These reactions requires several minutes for completion; because of this delay, elemental mercury stays in the blood long enough to reach all tissues and organs.

In its elemental form, mercury easily penetrates the blood-brain barrier and infiltrates nerve cells, where final oxidation proceeds. By easily overcoming the blood-brain and placental barriers, elemental mercury is particularly dangerous during long-term or chronic exposures, representing a potentially serious hazard in many occupations.

Once mercury has penetrated the blood-brain barrier, its oxidation to the ionic form is completed. This ionic mercury now has an electrical charge and is no longer fat-soluble. Ionic mercury is very active chemically and readily combines with body substances, thereby exerting its toxic effect.

This ionic mercury can no longer easily penetrate the blood-brain barrier and is very resistant to removal from the brain. Mercury is retained in the brain tissue for extremely long periods of time. Autopsy studies have demonstrated a definite correlation between levels of mercury found in the brain and the number and surfaces of dental amalgam fillings present.

When mercury ions are absorbed into the bloodstream, even in minute amounts (less than 1.0 parts per million), they are capable of impairing the blood-brain system within

4 - 6 hours, allowing passage of normally barred plasma solutes into the brain from the blood, that otherwise would be denied entry. Mercury will not only damage the brain

but it will also increase exposure of the brain to other harmful substances in the blood. The blood-brainbarrier is also an active site for the regulation of the uptake of metabolites from the blood to the nervous system.

The impairment of the blood-brain barrier, together with the possible inhibition of certain associated enzymes by the mercury, is probably responsible for the great reduction

of the uptake of amino acids and other metabolites by the nervous system after mercury administration. Amino acids are the building blocks of proteins, are the structural materials used to construct the cells of the body , along with physiological materials such as enzymes and hormones. There is no science evidence that brain cells can be regenerated.

This is why mercury damage to the brain is permanent and irreversible. Since mercury vapour readily traverses the placental membrane, the oxidation of mercury vapor in the fetal blood or at the fetal blood-brain barrier itself no doubt results in damage to the fetal blood-brain barrier. But the daamage to the fetal blood-brain barrier may be even more important, preventing the uptake of vital amino acids for the construction of the irreplaceable brain cells.

GBS is een polyradiculoneuropathie die wordt beschouwd als een zeldzame maar ernstige komplikatie van vaccinaties en infecties. Het is onbekend of de huidige vaccins tegen het nieuwe influenza A(H1N1)-virus GBA kunnen uitlokken, maar gezien de ervaringen in 1976 in de VS moet men wel rekening houden met die mogelijkheid.

Onzekerheid daarover onder de bevolking en in de media zou een effect kunnen hebben op de vaccinatiegraad. Het is daarom van belang inzicht te krijgen in de feitelijke risico’s. Hier presenteren we een kort overzicht van de beschikbare wetenschappelijke gegevens.

Incidentie en voorafgaande infecties

De incidentie van GBS in Nederland, gebaseerd op gegevens uit 1978-199 6, is 1,18 per 100.000 personen per jaar (95%-BI: 1,08-1,29). In Nederland krijgen dus jaarlijks ongeveer 200 personen GBS.

De aandoening treft mannen en vrouwen van alle leeftijden, maar de incidentie neemt toe met de leeftijd. Twee derde van de patiënten meldt verschijnselen van een infectie

in de 4 weken voorafgaand aan de eerste neurologische symptomen.

De gevaren van de klassieke homeopathie

Omdat de gevaren en bijwerkingen van vaccinaties steeds bekender worden, nemen steeds meer mensen hun toevlucht tot de klassieke homeopathie om ofwel de vaccinaties zogenaamd te laten begeleiden ofwel om een oplossing te zoeken voor de ellende nadien. Dit is sterk af te raden omdat men op die manier van de wal in de sloot kan terechtkomen. Ik leg uit waarom.

Er zijn artsen die hun patiënten aanraden om zich niet op de traditionele manier te laten vaccineren, maar de bedoelde vaccinaties via homeopathie te nemen. Hierbij wordt

een energieke afdruk -door middel van sterke verdunning in water en schudden verkregen- toegediend met het idee dat dit net zo effectief, maar veiliger, is dan een ‘gewone’ vaccinatie.

Voor zover ik weet gebeurt dit met alleen de vaccin-antigenen of met gebruik temaken van het complete vaccin.

Als deze behandeling bedoeld is om immuniteit te verkrijgen tegen bepaalde ziekmakers, dan schiet deze behandeling zijn doel voorbij. Want het vormen van antilichamen

-en liefst ook Geheugencellen- geschiedt alleen als het immuunsysteem te maken krijgt met stoffelijk aanwezige antigenen.

Bovendien kan de energieke afdruk van de vaccins/antigenen wel leiden tot het verstoren van de veldinformatie die bedoeld is voor het gezonde organisme. Er zijn ook homeopaten die aan de weg timmeren met hun methode om na een traditionele vaccinatie deze nog eens ‘homeopatisch verdund’ over te doen, teneinde de nadelen van de gewone vaccinatie op te heffen en ongedaan te maken.

Ook dit moet kritisch worden bezien.

Dit kan echter leiden tot meer ellende omdat de energieke afdruk van de evolutionair oudere antigenen de veldinformatie van de moderne mens kan verstoren, waardoor andere functies kunnen beginnen te disfunctioneren.

Hoe dat precies in zijn werk kan gaan, wordt hieronder uitvoeriger uitgelegd.

Voormalig minister Hoogervorst en andere tegenstanders van homeopathie veroordeelden deze therapie omdat die zou berusten op een onterechte claim.

Volgens hen kan homeopathie niet werkzaam zijn omdat er in de homeopathische verdunningen geen of bijna geen substantiële aanwezigheid van stoffen wordt aangetroffen. Was dat maar zo.

Terwijl de werkzaamheid van een homeopathisch middel hen ontgaat, ontsnapt ook het gevaar van deze therapie helaas aan hun blikveld en daarmee ook het gevaar van allerlei stoffen in milieu en voeding.

In de beroepsgroep van klassiek homeopaten valt ook te beluisteren dat deze therapie niet zo effectief is als men vaak doet voorkomen. Daarvoor zijn verschillende redenen.

Ik citeer eerst even enkele uitspraken van homeopathie-docenten uit een programma van themadagen voor 2006, dat ik ontving van de ‘School voor Homeopathie’ in Amersfoort. Deze cursussen worden gegeven als nascholingsdagen voor de NVKH.

[...] Binnen de homeopathie is het gebruikelijk dat er een bepaalde groep middelen als kindermiddelen wordt beschouwd. Deze middelen werken vaak goed, maar na verloop van tijd blijkt, wanneer wij kinderen op later leeftijd terugzien, dat er in essentie niets veranderd is en we dezelfde problemen, zei het vaak in een nieuw jasje opnieuw tegenkomen.

[...] In veel Europese landen loopt de homeopathische geneeskunde in populariteit terug. Hoe komt dat? Is klassieke homeopathie nog wel een adequate aanpak voor de patiënt van de 21ste eeuw?

Hoe vermijden we dat we vastlopen met een casus of eindeloos nieuwe middelen blijven voorschrijven in de hoop dat we tenslotte het similium zullen vinden?

Hoe vermijden we dat na enkele consulten de patiënt het voor gezien houdt en voor de rest van zijn leven antipropaganda maakt voor de homeopathie

[...] Het is vaak een lastige klus om de patiënten te genezen. Je hebt prachtige resultaten, maar ook worstelpartijen en lukt het totaal niet

In de uitnodiging voor de seminars is een prominente plek ingeruimd voor het seminar van een zekere Peter Chappell die in juni het zogenoemde ‘second similium’ zal presenteren.

Ik citeer de inleiding voor dit seminar:

[...] Naast het First Similium, de keuze van het homeopatisch middel volgens de regels van Hahnemann, heeft Peter Chappell voor ernstige ziekten, die tot nu toe niet of slecht te behandelen waren, een Second Similium ontwikkeld. Het gaat hier om middelen voor ziekten als HIV, het Chronisch Vermoeidheids Syndroom, Parkinson en vele andere ernstige ziekten.

Inmiddels heeft Peter zo’n 90 verschillende middelen ontwikkeld.

Volgens enkele vooraanstaande homeopaten ligt hierin de toekomst van de homeopathie.

Naast de theoretische onderbouwing zal ook veel aandacht besteed worden aan de klinische toepassing van deze middelen en zullen een aantal casussen gepresenteerd worden zodat zelf met deze middelen gewerkt kan gaan worden.

De opbrengst van dit seminar gaat in zijn geheel naar de projecten van Peter Chappel in Afrika.

Het komt me voor dat de uitspraken van de praktiserende Nederlandse homeopaten niet geheel in overeenstemming zijn met de hooggespannen verwachtingen voor de door Chappel ontwikkelde tweede-generatie-middelen, die dan bovendien ook nog succes zouden kunnen boeken bij ziekten zoals HIV en Parkinson.

Ik neem aan dat als er een werkelijk effectieve oplossing komt voor HIV, Parkinson en andere ernstige ziekten, dit dan toch wel door de mondiale media zou worden rondbazuind. Omdat ik eerder al uit interesse een homeopathisch seminar bijwoonde, kreeg ik in de herfst van 2006 een uitnodiging voor een seminar dat Philip Baily in mei 2007 zal geven. Onderwerp is deze keer de behandeling van ‘Attention DeficitDisorder’ en ‘Obsessive-Compulsive Disorder’.

In een andere studie behandel ik ontwikkelingsstoornissen die kunnen ontstaan tijdens de zwangerschap of bij het jonge kind. Het is zelfs mogelijk dat er ook tijdens de periode tot aan de adolescentie ontwikkelingsstoornissen optreden.

ADHD en ADD berusten primair op ontwikkelingsstoornissen van het brein. En dat is ook het geval bij OCD. Deze laatste stoornis heeft een zekere overeenkomst met PTSS in die zin dat er in het ervaringsveld van de patiënt sprake is van informatie met een extreem hoge amplitude die ongevraagd als dominant op de voorgrond treedt. Vaak gaat het om onverwerkte traumatiserende items uit de vroege jeugd of zelfs om traumatiserende ervaringen van familieleden -meestal ouders- met sterk overeenkomend DNA (zie hier voor mijn andere werk). Deze items sturen het hele functioneren aan.

Als er ontwikkelingsschade is aan de frontale lobben is het voor de patiënt bijna onmogelijk om weerstand te bieden aan de ongewenste aansturing en volgt het zogenaamde obsessief-compulsieve of wel dwangmatige gedrag.

Zowel ADHD/ADD als OCD berusten dus primair op ontwikkelingsstoornissen tengevolge van een ontoereikend veldcontact en/of stress (lees hiervoor in mijn andere werk).

Er is dus sprake van een afwijking in het organisch functioneren tengevolge van afwijkende hersenstructuren. Het lijkt me toch wat erg optimistisch om aan te nemen dat het gebruik van een homeopathisch middel dit dysfunctioneren zou kunnen opheffen.

Voor ADD worden 5 verschillende middelen genoemd, ieder voor een ander gedragskenmerk van ADD:

Volgens de uitleg bij de uitnodiging zullen deze remedies worden besproken aan de hand van videocasussen waarbij behandeling met deze middelen succesvol was.

Het zou interessant zijn als er ook MRI-scans zouden worden getoond van de hersenen van de betrokken individuen die een vergelijking mogelijk maken tussen de toestand van het brein voorafgaand aan de behandeling en erna. Ook zou een opsomming van allerlei bijwerkingen en ‘beginverergeringen’ die voorafgingen aan het zogenaamde succes erg interessant zijn.

Bij afwijkende hersenstructuren kan er ook sprake zijn van een onderfunctioneren van de bovenste chakra’s. Het is in principe mogelijk om door middel van stimulering van het afwijkende gebied de chakrafunctie – en daarmee de kwaliteit van het veldcontact zoveel mogelijk te optimaliseren, maar ik denk zelf dat acupunctuur hiervoor een veiliger methode is dan het op subjectieve manier zoeken naar een geschikt homeopathisch middel bij patiënten die allemaal beschikken over een typisch individuele aura.

Hooguit kan homeopathie -in het gunstigste geval- het veldcontact verbeteren en daarmee het gedrag wat beïnvloeden, maar het risico op allerlei andere narigheid is niet denkbeeldig, zoals hier onder besproken.

In augustus 2005 was ik getuige van een gesprek tussen enkele klassiek-homeopaten die met elkaar spraken over de vervelende nasleep van een zogenaamde ‘proving’.

Beide waren na het deelnemen aan zo’n proving enkele maanden totaal in de lappenmand geweest en hun gezondheid had zich maar moeizaam weer hersteld. Eén van hen

had bovendien zijn eigen kind per ongeluk 2x verkeerd middel voorgeschreven. De tweede maal voor een relatief onschuldige kwaal, waardoor het kind maandenlang geteisterd werd door een nare hoest en zeer vatbaar was voor diverse passerende virussen.

Blijkens hun ervaringen kon homeopathie ook heel vervelend uitpakken, want als het niet deed wat het moest doen, dan kon het vervelende en langdurige bijwerkingen opleveren.

De enige ervaring die ik tot dat moment zelf had met homeopathie was de vervelende ontdekking dat ik na een tamelijk langdurige en niet succesvolle therapie voor hardnekkige vermoeidheid -bij weer een andere homeopaat- al geruime tijd bleek te lijden aan diabetes type 2. Het gebruikte homeopathische middel had gelukkig niet gezorgd voor waarneembare bijwerkingen maar omdat was verzuimd om klinische tests uit te voeren, was de hoge bloedsuikerspiegel nooit aan het licht gekomen. Een bezoek aan de huisarts en het laboratorium leerde me dat ik beter eerder een laboratoriumtest had kunnen laten doen, dan me op subjectieve wijze te laten diagnosticeren door een homeopaat die slechts vroeg naar bepaalde voorkeuren, aversies, dromen en gewoonten. Het na de reguliere diagnose door deze homeopaat verstrekte ‘werkzame middel’ tegen diabetes -want afgeleid van ‘suiker’ (succrosum)- dat ik uit nieuwsgierigheid ook eerst nog even probeerde was totaal niet effectief. Succrosum helpt absoluut niet tegen diabetes en volgens mij helpt Tarentula ook niet tegen de symptomen van ADHD/ADD, ondanks de bedragen die met deze seminars worden verdiend.

Met behulp van daartoe geëigende medicatie daalde de bloedsuikerspiegel daarna wel naar acceptabele waarden en verdwenen ook de eerdere vage klachten. Met schrik besefte ik dat er ook sprake had kunnen zijn van een nog ernstiger aandoening, die door gebrek aan adequate onderzoeken al in een onomkeerbaar stadium had kunnen zijn.

Al deze ervaringen -vanuit verschillende bron- vragen om een nadere studie van de werking van homeopathie. Want slechts het gehoorzaam opvolgen van Hahnemann’s op

de empirie gebaseerde idee is te kort door de bocht. Omdat de homeopathie verdere fundamentele theorievorming omtrent een natuurwetenschappelijk te verklaren dynamiek onnodig vindt, heb ik me in deze materie verdiept. En dat was schrikken.

Provings

Om uit te vinden welke stoffen effectief zouden kunnen zijn tegen bepaalde aandoeningen houden homeopaten ‘provings’ of ‘verwrijvingen’, waarbij ze zichzelf als gezonde personen -in groepjes- blootstellen aan de energie van een bepaalde stof. De psychische en somatische symptomen die deze bezigheid bij hen oproept zouden dan bij zieke mensen door deze stof kunnen worden bestreden, is de gedachte.

[Alfonso Masi-Elizalde]

Warum eine Überarbeitung der Homöopathie?

Zur Einleitung möchte ich Ihnen etwas über meine Geschichte als Homöopath erzählen, gewissermaßen als Rahmen für die Arbeit, die ich glaube geleistet zu haben.

In Argentinien, meinem Vaterland, wurde die Homöopathie zum erstenmal im Jahre 1812 angewandt, also lediglich zwei Jahre nach Erscheinen des Organon. Es war General San Martin, Befreier Argentiniens, der aus Europa eine homöopathische Reiseapotheke mitbrachte und sie während seiner Feldzüge benutzte.

Wir kennen einige argentinische Homöopathen aus dem vorigen Jahrhundert. Teils wurden sie verfolgt und durch das „Protomedicato" verhaftet, eine Art Gesundheitsministerium. Jahre später brachen zwei große Epidemien aus, Cholera und Gelbfieber, bei denen Homöopathen große Erfolge erzielten.

Einer der wichtigsten homöopathischen Ärzte jener Zeit war Dr. Clansolles. Die homöopathischen Leistungen waren so bemerkenswert, daß man eine Bittschrift im Abgeordnetenhaus einreichte, mit dem Vorschlag, eine Homöopathische Medizinische Fakultät einzurichten. Bei der Abstimmung wurde das Projekt mit nur zwei Stimmen Mehrheit abgelehnt. Wie häufig in der Homöopathie, entwickelten sich die heftigsten Auseinandersetzungen, sie endeten mit einem Duell zwischen einem Abgeordneten und einem Arzt.

In diesem Jahrhundert gab es einige homöopathische Ärzte, die sich zusammenschlossen und im Jahre 1931 die „Argentinische Homöopathische Vereinigung" gründeten. Mein Vater war unter ihnen. Er hat in den Anfangszeiten seiner Praxis organbezogen gearbeitet. Bald schloß sich diese Gruppe von Ärzten jedoch der Kent'schen Richtung an. Unter ihnen befanden sich Dr. Grosso -er hatte meinen Vater zur Homöopathie gebracht- sowie Dr. Fisch und Dr. Paschero. Diese vier Ärzte prägten die Vereinigung im Sinne Kents.

Frühzeitig interessierte ich mich für die Medizin und von Anfang an auch für die Homöopathie. Das hat mich jedoch nicht an meiner Objektivität gehindert, so daß meine Entscheidung, die Homöopathie als Weg zu wählen, nicht väterlicherseits beeinflußt worden ist. Dennoch waren unsere langen Unterhaltungen sehr fruchtbar. Als ich mich entschloß, Medizin zu studieren, nahm ich mir vor, kein homöopathisches Buch mehr aufzuschlagen. Das bis dahin gewonnene Wissen erlaubte mir jedoch, alle Elemente des Berufes aus der Sicht der Homöopathie zu betrachten. Ich habe die alte Schule nicht unbedingt kritisiert, sondern mit großem Erstaunen festgestellt, dass sich viele Probleme der Schulmedizin unter dem Blickwinkel der Homöopathie sehr klar und sehr logisch lösten.

Das Chaos in der Homöopathie

Ich war bereits Arzt, als ich einige schockierende Tatsachen auf der Ebene der Technik wie auch der Lehre erkannte. Die Homöopathen akzeptierten das Gesetz der Ähnlichkeiten und die hohen Verdünnungen, und das war auch das einzige, was sie verband. Wir hatten tatsächlich ein Chaos, eine konzeptionelle und technische Anarchie. Das ging so weit, daß es letztlich für jeden argentinischen Homöopathen eine eigene Homöopathie gab.

Jede dieser unterschiedlichen homöopathischen Richtungen versuchte ihre Position mit Zitaten Hahnemanns zu untermauern, und diese Zitate waren durchaus richtig. Wie war es möglich, daß ein einziger Gedanke derart unterschiedlich interpretiert werden konnte? Das beeindruckte mich tief. Darüber hinaus war allen diesen Ärzten -egal welcher Schule, welcher Technik, ob hohe oder niedrige Potenzen- eines gemeinsam: In gewissen Zeitabständen veröffentlichten sie einen Fall, der in seiner Entwicklung tatsächlich mehr brachte, als der Arzt von diesem Arzneimittel erwartet hatte. Das heißt, man verschrieb für ein bestimmtes Krankheitsbild und stellte plötzlich überrascht fest, daß nicht nur das Krankheitsbild geheilt wurde, sondern daß der Kranke einen Wechsel in seiner existentiellen Haltung durchmachte. Das war ein therapeutisches Ziel, mit keiner bislang gekannten Therapie erreichbar.

Es ist natürlich möglich, daß ich in irgendeiner Weise vorbelastet war. Aber wenn schon, dann freue ich mich, vorbelastet gewesen zu sein. Ich beschloß, die Homöopathie noch einmal kritisch zu revidieren und bin dabei von folgendem Standpunkt ausgegangen.

Die außerordentlichen Ergebnisse, das mögliche Erreichen des unvorhergesehenen therapeutischen Ziel es, müßten sich eines Tages auf alle Patienten ausweiten lassen. Und wir müßten den Grund erkennen können, warum eine Heilung nicht öfter eintrat.

Natürlich heilten wir klinisch eine große Zahl von Fällen besser als die alte Schule, doch traten beim weitaus größten Teil keine Veränderungen im existentiellen Bereich ein. Das durfte - wohl nicht sein.

Als ich mir vorgenommen hatte, mich noch einmal intensiv mit der Homöopathie zu beschäftigen und sämtliche Autoren zu lesen, kam ich zu folgender Überlegung: War der Fehler möglicherweise von jenen gemacht worden war, die die obskuren und kritischen Aspekte der Hahnemannsehen Schule begreifen wollten. Seine bedeutendsten Schüler hatten, angesichts der noch herrschenden Dunkelheit, auf der Homöopathie fremde Disziplinen zurückgegriffen.

Ein Beispiel dafür ist die argentinische Schule von Dr. Paschero, Kollegen meines Vaters. Er versuchte, die Homöopathie im Lichte der orthodoxen Psychoanalyse zu begreifen.

Als zweites Exempel diene die mexikanische Schule von Dr. Sanchez Ortega. Er begriff das Problem der chronischen Miasmen hauptsächlich aus dem Blickwinkel der Zytologie.

Wenn ich Widersprüche, dunkle Stellen entdeckte, so ließ ich Hahnemann mit Hahnemann in Dialog treten, Kent mit Kent, Kent mit Hahnemann. Ich benutzte keine Elemente, die der Homöopathie fremd waren.

Die zwei Homöopathien Hahnemanns - apsorische und psorische Homöopathie

In der ersten Phase meiner Arbeit erkannte ich, daß der Grund für die Konfusion im Verständnis der Homöopathie selbst zu suchen war.

Man hatte die Homöopathie als eine Medizin betrachtet, obwohl es im Grunde doch zwei Homöopathien gab. Ich will damit sagen, daß im Werk Hahnemanns die Homöopathie der ersten Periode vermischt wurde mit der Homöopathie der zweiten Zeit Hahnemanns, ohne Gewichtung.

Wir dagegen analysierten die zweite Epoche im Lichte der ersten und so weiter.

Sie wissen alle, daß die erste Phase Hahnemanns darin bestand, ein anderes therapeutisches System zu finden, wobei er jedoch die bisherige Definition von Krankheit beibehielt. Was geheilt werden sollte, war beispielsweise eine Pneumonie und dafür gab es -als große Entdeckung- eine differenzierte Therapie nach klinischen Gesichtspunkten.

Kritik aus der Richtung Anthroposofie

Es ist bemerkenswert, das Hahnemann eine „Kalischwefelleber“ (Hepar sulfuris kalinum) schuf, indem er Pottasche statt Austernschale mit Schwefel unter Hitzewirkung alchemistisch synthetisierte. Es ist also nicht wahrheitsgemäß, zu sagen, die klassische Homöopathie Hahnemanns unterscheide sich von der anthroposophischen Medizin

durch die ausschließliche Gabe von Einzelsubstanzen.

[Homeopath Maria Chorianopoulou shares her thoughts on how homeopaths can help improve the image of homeopathy through better practices].

I decided to write this article because I have for a long time been tormented by the question of how is it possible for most media and social networks to basically turn against homeopathy, but not turn against other alternative therapies. I have often wondered what causes this ruthless war and the constant attempt to deconstruct homeopathy with the ‘light’ and easy argument that it is merely ‘plain’ water.

I have noticed in various posts on social networks that, even if you present specific and exacting arguments, the ‘skeptics’ -which in my opinion are not real ‘skeptics’ but only deliberate opponents of homeopathy- do not want to listen to any argument, nor are they interested in a bona fide dialogue. They seem to be indifferent to listening, as if they are deliberately closing their ears

But why is this happening?

I wonder if this deliberate ‘deafness’ is because homeopathy has shown not only excellent effective outcomes in the health of the patient but, in many cases, resulted in complete cures of those with serious diseases – indeed, such serious diseases where allopathic medicine can only blindly attempt to ameliorate at best.

Maybe homeopathy is, after all, the only alternative therapeutic method that can effectively help the patient. Or is this ‘deafness’ because homeopathy often overshadows all other therapeutic methods with its amazing results – even conventional allopathic medicine?

If the original practice of Hahnemannian homeopathy per se had absolutely no effect at all, it would have disappeared by now. The patients themselves, whose numbers are currently rapidly increasing, would have turned their heads away and not continued to put their hand in their pocket to pay for homeopathic treatment at their own expense.

What you should do about it

So, what responsibilities do homeopaths hold? Moreover, do homeopaths have any responsibilities regarding this war, this ‘deafness’? Do homeopaths make substantial mistakes to perpetuate this ignorant situation? Unfortunately, homeopaths can be their own worst enemy.

Homeopathy is a complete but, at the same time, difficult science which requires persistent study and constant practice. One cannot call oneself a homeopath and practice homeopathy correctly and reliably if he has only attended a brief introductory course of 50-60 hours together with a handful of seminars.

What is most important is that it is not possible to consider a ‘homeopathy course’ as honestly being about homeopathy when this ‘course’ mixes classical genuine homeopathic knowledge with various new so-called ‘theories’ that have nothing to do with homeopathy and can irretrievably alter the profound science of homeopathy.

https://hpathy.com/homeopathy-papers/a-cry-for-unity-in-homeopathy/

Research in the field of homeopathy is scarce and often conducted in a superficial manner. Few are those who try to provide scientific arguments through research.

https://www.vithoulkas.com/research/positive-articles

This is primarily due not only to the lack of comprehensive knowledge but also to the false impression that homeopathy must follow the research methods of allopathy in

order to convince. Double-blind experiments in homeopathy have been conducted but failed to show convincing and uniform results.

This failure was expected. The only way we can have positive outcomes are when an individualized remedy has been prescribed for each patient. In homeopathy there is not the same remedy prescribed to all patients with a certain disease – each individual is different, and their individualities must be taken into consideration by the homeopath in order to have the best possible results.

I must also add that there is a lack of recorded and well-documented treated cases which, if written correctly and published in peer review medical journals, will give strong arguments for the effectiveness of the homeopathic treatment.

The only exception are the publications from the International Academy of Classical Homeopathy https://www.vithoulkas.com/research/clinical-cases

Homeopathy -unlike other alternative therapies- lacks genuine and active homeopathic associations. Most of the homeopathic associations that exist today, function as closed private groups, sabotaging those who do not belong to their circles, but also those who in their eyes look like ‘competitors’.

It should be noted that some states/countries do not recognize and do not give accreditation to many homeopathy courses – contrary to the modus operandi with courses belonging to other alternative therapies. This is because the associations, which supposedly represent homeopathy, do not follow the rules of transparency, objectivity and excellence and are often staffed by non-specialists in homeopathy.

The solutions are simple, but require activation from all of us. Namely:

— Do a thorough research before starting your studies in a homeopathy course. Investigate the curriculum, talk to graduates and get their opinion whether, after graduating, you can start practicing successfully.

— If you are satisfied with this course, inform your friends and colleagues, so that they can follow it too. Do not keep the information to yourself, so that you are the only good homeopath with the most patients.

— Do not try to become a teacher as soon as you get some basic homeopathic knowledge. Wait to gain experience and then prove your knowledge and your results.

— Ask your patients to speak publicly about how much they have benefited from homeopathy.

— Ask your famous and distinguished patients to talk on video about how they benefited from homeopathy and ask for their permission to show these videos.

— Do not follow associations that have only a few members; this means that they only have a personal agenda and use the association as a tool to serve their own interests.

—Do not seek accreditations from organizations that have not been officially recognized by states or international/European organizations. Examine their promises and ask for proof of the validity of what they promise.

If you agree with even half of the above, get active, talk to your colleagues, get the message across. Break through this ‘deafness’, and overcome this war on homeopathy.

We should seek correct and complete Homeopathic Education!

We should seek transparency and reliability in the application of Homeopathy !

Remember it is the duty of all of us to preserve the validity and reliability of this wonderful science and to show its amazing results.

Vorwort/Suchen Zeichen/Abkürzungen Impressums